GÜNÜMÜZ İNSANLARI NEDEN MUTLU OLAMIYORLAR

Konu: GÜNÜMÜZ İNSANLARI NEDEN MUTLU OLAMIYORLAR Salı Ara. 23, 2008 2:40 am

Evet sizlerinde yardımıyla bu soruyu en başta kendime ve sizlere soruyorum.Asrımızın insanlarının bir çoğu mutlu değiller tabiki mutlu olanlarda yok deyil ama bunlar çok azınlıkta kalıyorlar. Bunun nedenini araştırdığım zaman ilk olarak insanın mutlu olmasını engelleyen şeylerin başında insanın bence doyumsuzluğu geliyor.Bizlerin istekleri ve arzularının çok fazla olması ve imkanların azlığının sonucu olarak başlayan mutsuzluk psikolojik sorunların tetikleyicisi oluyor.Oysa insan isteklerini kendi imkanları dahilinde istese yani elde edebileceği şeyleri istese sonucunda amacına ulaştığı için mutlu olacak ama bizlerde bulunan ebed isteği sonsuzluk isteği her şeyin en güzeli benim olsun gibi düşüncelerin varlığı sonucunda mutsuzluk ortaya çıkıyor.Ama bizler bilmiyoruz ya da anlayamıyoruz ki burası bizim hakiki mutluluğa ebedi mutluluğa ulaşacağımız yer deyildir.Asıl mutluluk ahirettedir işte bunu anlarsak bence sorun ortadan kalkıyor.Bizler bu dünyaya mutlu olmak için deyil mutluluğu aramak için gelmişiz asıl mutluluk ahirette olacaktır. Tabiki müslüman bu dünyada da mutlu olacaktır ama helal dairesi içerisinde küçük şeylerden mutlu olabilmesini öğrenerek.Bunun için yapılması gereken ise en başta isteklerini azaltmak daha sonrada imkanlarını artırmaktır.Peki bu nasıl olacak öncelikle kendi imkanlarımızla neler yapabileceğimizi düşünüp bu imkanlar çerçevesindede isteklerimizi buna göre tanzim etmeliyiz.Büyük isteklerimize ulaşmak içinde her zaman çalışarak imkanlarımızı arttıracağız.Bence günümüz insanlarının mutlu olamamalarının en baştaki sebebi isteklerinin çok olması bu konuda sizlerinde fikirlerini almak istiyorum sizce bu günlerde artan psikolojik sorunların temelinde neler var?

sevgili arkadaşım guzel bir soru sormuş ve cevabını da vermişsin aslında ama bizlerin de fikirlerini istersen sunmaya çalışalım...

hani hep derler ya buyukler "eskiden ..."aslında haklılar biz bile çogu zaman demişizdir eskiden böyle miydi diye...düşünün eskiden biz kar yagdığında yaşımız kaç olursa olsn karın tadını hastalanan kadar çıkarırdık,sokakta futbol maçı yapar amatör filelerde voleybol oynardık...kısaca hayatın tadını daha küçükken çıkarırdık ve bu durum ailemize ve duşuncelerimize de yansır her şey poztifi gözükürdü...şimdi ise taa ilkokuldan başlayan bir hapis var geleceğin verdiği endişe içinde...bu durum ailemize de yansıyor...ve buyuklar de yine geçim derdine duşmuş bir halde artık yardımlaşmanın azaldığı komşunun bile komşuyu tanımadığı bir yaşam tarzına geçmiş durumdayız ne yazıkki...yani bu gunluk meşgaleler içinde de asıl gelecek olan ahiretimize yatırım yapmayı unutmuşuz...bize bu imkanları sunan Allah(cc)'bir teşekkürü çok görürcesine suskun ve duyarsızlaşmışız..oysaki dinimizn emri üzre yaşasak ne sıkıntı kalır ne tasa ne de guvensizlikler...gunumuz insanı maddiyatı manevyattan ön planda tuttuğu için mutsuzlukları her geçen gun daha da artmaktadır....şu alıntı hikayecik de bu konuya bir nebze de olsa orenk olabilir kanısndayım:

Çoğu zaman pek çok şeyi çocuklarımızdan öğreniriz.
Bir süre önce, bir arkadaşım, 3 yaşındaki kızını, bir rulo altın renkli kaplama kağıdını ziyan ettiği için cezalandırmıştı. Durumları iyi değildi ve kızının kağıtları, bir hediye kutusunu süslemeye harcaması onu çok sinirlendirmişti. Buna rağmen küçük kız, ertesi sabah hediyeyi babasına getirdi. Ve "Bu senin için babacığım" dedi. Arkadaşım, gösterdiği tepki için kendisini suçlu hissetti ama, kutunun boş olduğunu görünce,yine, için için sinirlenmekten de kendini alamadı. Kızına bağırdı: "Birine bir hediye verdiğin zaman içinin dolu olması gerektiğini bilmiyor musun?"
Küçük kız babasına yaşlı gözlerle baktı ve şöyle dedi;
"Ama babacığım, kutu boş değil ki. Ben kutunun içine öpücüklerimi üflemiştim. Hepsi senin için babacığım."
Arkadaşımın içi paramparca olmuştu. Kızını kucakladı ve onu affetmesi için yalvardı.
Arkadaşım bu altın renkli kutuyu yatağının baş ucunda yıllarca sakladığını anlattı bana. Ne zaman cesaretini kaybetse, kutunun içinden hayali bir öpücük çıkarıyor ve onu oraya koyan çocuğunun sevgisini hatırlıyordu.
Gerçek anlamda bakmak gerekirse, herbirimiz, arkadaşlarımız ve ailelerimiz tarafından bize sunulan karşılıksız sevgi ve öpücüklerle dolu altın renkli o kutulara sahibiz aslında. Ve dünyada, sahip olabileceğimiz bu kelebek öpücüklerden daha değerli bişey olamaz.
Hayata iyi bakın!...
Sevgiler...